ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ

Ένας από τους πιο διδακτικούς αρχαίους μύθους - τα αθάνατα αυτά αριστουργήματα του Ελληνικού Πνεύματος - είναι και εκείνος που αναφέρεται στον Προμηθέα. 
Ο κορυφαίος αυτός μύθος, κατά τον οποίο ο Τιτάνας εκείνος έκλεψε τη φωτιά από τον Ουρανό, για να την παραδώσει στους ανθρώπους και για την πράξη του αυτή βασανίσθηκε σκληρά στις κορυφές του Καυκάσου από το Δία, συγκινεί τα μύχια της ανθρώπινης ψυχής και υποθάλπει δύο ιστορικές - άρα αληθινές - έννοιες. 
Η μία από τις έννοιες αυτές, όπως γράφει ο μεγάλος ιστορικός μας Κων/νος Παπαρρηγόπουλος, είναι η της επινοήσεως της φωτιάς από τον άνθρωπο, ως πρωτίστου στοιχείου του ανθρώπινου βίου και πολιτισμού, ενώ η άλλη διδάσκει ότι η φωτιά δημιουργεί την ιστορία του ανθρώπου και τον αιώνιο αγώνα εναντίον της φύσης. 
Πραγματικά δεν μπορεί να διανοηθεί κανένας ότι ήταν ποτέ δυνατό να φθάσει ο άνθρωπος στο επίπεδο των σημερινών επιτευγμάτων του πολιτισμού του χωρίς τη χρήση της φωτιάς. Αλλά εξίσου αληθινό είναι και ότι αγωνίζεται ακατάπαυστα για να την τιθασεύσει. Κι αυτό γιατί η φωτιά, όσο ευεργετική είναι όταν βρίσκεται υπό έλεγχο, τόσο και περισσότερο καταστρεπτική γίνεται, όταν ξεφύγει από αυτόν, αφού μπορεί, μέσα σε λίγα λεπτά - ακόμη και δευτερόλεπτα - να αφανίσει χιλιάδες ζωές και ό,τι με κόπο πολλών ετών απέκτησε ο άνθρωπος. 
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που δείχνουν ότι η ανεξέλεγκτη δύναμη της φωτιάς, που προκλήθηκε άλλοτε από τυχαία φυσικά αίτια και άλλοτε από μοιραίο ανθρώπινο λάθος, έγινε αιτία να εξαφανισθούν ολόκληρες πόλεις από την αδηφάγο μανία της. Όταν δε προσθέσει κανείς και τα σκόπιμα τεχνητά μέσα, βομβαρδισμούς, εμπρησμούς, δολιοφθορές κ.λπ., στα οποία καταφεύγει ο άνθρωπος κατά τις πολεμικές περιόδους, τότε οι καταστροφές δεν υπολογίζονται πλέον. 
Μπροστά σ' ένα τόσο σοβαρό κίνδυνο ήταν φυσικό να αμυνθεί ο άνθρωπος με τα μέσα που διέθετε. Έτσι, στην αρχή η προσπάθεια της άμυνας κατά της φωτιάς, έγινε με υποτυπώδη οργάνωση και μέσα, που με την πάροδο του χρόνου ο άνθρωπος βελτίωσε, για να φθάσει στο σημερινό επίπεδο εξέλιξης, κατά το οποίο τόσο η οργάνωση, όσο και τα μέσα που χρησιμοποιούνται για την αντιμετώπιση του κινδύνου από τη φωτιά είναι πολύ καλύτερα και αποτελεσματικότερα. 
Παρ' όλα αυτά ο κίνδυνος από τη φωτιά εξακολουθεί όχι μόνο να υπάρχει, αλλά και να είναι περισσότερο σοβαρός, απ' ότι ήταν σε παλαιότερες εποχές, γιατί, αντίθετα απ' ότι θα περίμενε κανείς, ο πολιτισμός και ιδιαίτερα η τεχνολογική πρόοδος αντί να μειώσει, αύξησε τις καταστροφικές συνέπειες της φωτιάς. Αυτό δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε, εάν λάβουμε υπ' όψη μας ότι τα κυριότερα υλικά που σήμερα είναι υπεύθυνα για τις καταστροφικές συνέπειες των πυρκαγιών, στο παρελθόν ήταν άγνωστα ή σχεδόν άγνωστα, όπως το πετρέλαιο, τα υγραέρια, τα εκρηκτικά και τα πυρηνικά. 
Άλλος λόγος της αυξήσεως του κινδύνου από τη φωτιά εξαιτίας πάντοτε της τεχνολογικής εξελίξεως του ανθρώπου, είναι και η συσσώρευση αγαθών (θερμικού φορτίου) και η συνοίκηση πολλών ανθρώπων σε μικρό χώρο. Σήμερα κτίζονται τεράστιες αποθήκες και ουρανοξύστες που δίνουν την δυνατότητα-σε μικρή επιφάνεια γης-να συσσωρευτούν τεράστιες ποσότητες θερμικού φορτίου και να στεγαστούν χιλιάδες άνθρωποι. Επομένως, είναι ευνόητο ότι σε περίπτωση πυρκαγιάς που θα εκδηλωθεί σε τέτοιους χώρους η καταστροφή, συγκριτικά με το παρελθόν, θα είναι κατά πολύ μεγαλύτερη. 
Ενώπιον αυτής της πραγματικότητας, δηλαδή της, με την βιομηχανική και τεχνολογική πρόοδο της ανθρωπότητας, αυξήσεως των κινδύνων από τη φωτιά, αλλά και συγκεκριμένα περιστατικά μεγάλων πυρκαγιών στη Χώρα μας, επέβαλαν και στην Ελλάδα τη θεσμοθέτηση και λειτουργία ειδικού φορέα που είχε σαν αντικείμενο κατ' αρχήν την καταστολή των πυρκαγιών. 
Aφορμή για την θεσμοθέτηση του ειδικού αυτού φορέα στάθηκαν οι κατά καιρούς μεγάλες πυρκαγιές του 1854 στο αρχοντικό της Δούκισσας Πλακεντίας., του 1884 στα Ανάκτορα στο κέντρο της Αθήνας, η φοβερή πυρκαγιά του Χημείου στις 16-8-1911, η καταστρεπτική πυρκαγιά της Θεσ/νίκης στις 6-8-1917, που σε 24 ώρες καταστράφηκαν 1200 στρέμματα της πόλης και έμειναν 100.000 άστεγοι, οι δύο μεγάλες πυρκαγιές στον Πειραιά στις 19-7-1925 στο σύμπλεγμα αποθηκών της Αμερικάνικης περίθαλψης στην Πετόνιο ακτή και στις 18-9-1925 στο τελωνείο στην Τρούμπα. 
Από το 1854 μέχρι το 1929 δοκιμάσθηκαν πολλά στρατιωτικά σχήματα ως φορείς πυρόσβεσης, όπως Διλοχία Σκαπανέων, Λόχος Πυροσβεστών, Πυροσβεστική Μοίρα, αλλά τα παραπάνω γεγονότα κατέδειξαν την αναποτελεσματικότητά τους. 
Τελικά ύστερα από κυβερνητική σύσκεψη στις 30-8-1929 ανατέθηκε από την τότε Κυβέρνηση, η ευθύνη για την έρευνα, μελέτη και οργάνωση Πυρ/κής Υπηρεσίας στην Ελλάδα, στον Αλκιβιάδη Κοκκινάκη, Χημικό Μηχανικό, Έλληνα πρόσφυγα από τη Ρωσία και πρώην Διοικητή της Πυρ/κής Υπηρεσίας Πετρούπολης, άνθρωπο με μεγάλη τεχνική και πυροσβεστική κατάρτιση, με εμπειρία και πραγματική αγάπη για το επάγγελμά του. 
Έτσι, για την σύσταση και οργάνωση του σύγχρονου Πυρ/κού Σώματος, εκδόθηκε ο Νόμος 4661/1930, που δημοσιεύθηκε στο Φ.Ε.Κ. 153 τεύχος Α της 12 Μαΐου 1930. Με το πρώτο άρθρο του ιδρυτικού Νόμου καθορίσθηκε η οργάνωση, ο προορισμός και η αποστολή του νεοσύστατου Πυρ/κού Σώματος και διαλύθηκε ο μέχρι τότε Λόχος Πυροσβεστών. Ο νομοθέτης με το άρθρο αυτό θέλησε να δώσει στο Πυροσβεστικό Σώμα, με σαφή τρόπο, αποστολή εθνικοκοινωνική, κατά το πρότυπο της Πυρ/κής Υπηρεσίας της Βιέννης, που λειτουργούσε από το 1685, με πυροσβέστες καθαρά επαγγελματίες. Η ίδρυση Πυρ/κής Υπηρεσίας σε Δήμους θα γινόταν με Προεδρικό Διάταγμα και ο αριθμός και η τάξη των Πυρ/κών Σταθμών, που θα ιδρύονταν σε κάθε Δήμο θα καθοριζόταν με απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών με βάση τον πληθυσμό, την εμπορική και βιομηχανική σημασία του Δήμου και των τοπικών γενικότερα συνθηκών και οπωσδήποτε με κάποιες υποχρεώσεις του Δήμου. 
Με το Νόμο 1590/86 παρέχεται σήμερα η δυνατότητα με Προεδρικό Διάταγμα να ιδρυθεί Πυροσβεστική Υπηρεσία και σε Κοινότητα με Βιομηχανική Περιοχή ή σε συγκοινωνιακό κόμβο μεγάλης σημασίας ή σε άλλο χώρο που τεκμηριωμένα αποδεικνύεται η μεγάλη προσφορά της και πάντοτε χωρίς καμιά υποχρέωση της Αρχής του τόπου που ιδρύεται αλλά μόνο με κρατική μέριμνα. 
Οι πόλεις στις οποίες ιδρύθηκαν και λειτούργησαν Πυροσβεστικές Υπηρεσίες (Πυροσβεστικοί Σταθμοί) την πρώτη δεκαετία μετά την ψήφιση του ιδρυτικού του Σώματος Νόμου και μέχρι και την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου ήσαν: Η Αθήνα, ο Πειραιάς και η Θεσσαλονίκη το 1932,η Πάτρα το 1933, το Ηράκλειο το 1934,η Καβάλα το 1935, ο Βόλος το 1937, η Λάρισα, τα Χανιά και η Ξάνθη το 1938 και η Ελευσίνα, η Καλαμάτα, τα Γιάννενα, η Πρέβεζα, η Κέρκυρα, η Φλώρινα, η Κοζάνη, η Δράμα, η Μυτιλήνη, οι Σέρρες και το Αγρίνιο το 1940. Αργότερα ακολούθησε η ίδρυση και λειτουργία Πυροσβεστικών Σταθμών και σε άλλες πόλεις, ιδιαίτερα στις πρωτεύουσες των Νομών (σήμερα έχουν όλες οι πρωτεύουσες) και σε πόλεις εθνικής σημασίας όπως στην Ορεστιάδα, το Διδυμότειχο, στην Μύρινα Λήμνου. Σε μεγάλες δε πόλεις που παρουσιάζουν αυξημένο πυροσβεστικό ενδιαφέρον ιδρύθηκαν και λειτούργησαν περισσότεροι του ενός Πυροσβεστικοί Σταθμοί όπως Αθήνα, Πειραιά, Θεσ/νίκη, Πάτρα, Ηράκλειο, Χανιά, Κέρκυρα, Γιάννενα, Ελευσίνα, Καβάλα, Καλαμάτα, Λάρισα, Ρόδο και Κω.

>Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΟΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ